Μονή Αγίας Τριάς η Δρυογονοβουνίου

 Σε 750μ. από το ύψος της θάλασσας και σε ύψος 400μ. από το χωριό Βελιάοβο, βρίσκετε η Μονή Ντρουγκάνου η Δρυογονοβουνίου όπως το ονομάζει και ο Β.Μπαράς στο βιβλίο του. Οι κάτοικοι του χωριού το ονομάζουν  Αγίας Τριάς. Σύμφωνα με της μαρτυρίες στο μοναστήρι αυτό κατοικούσαν 40 καλόγεροι, όπου είχαν πάρα πολλά γιδοπρόβατα, καλλιεργήσιμη γη κ.α. Το επιβεβαιώνουν αυτό και οι τοπωνυμίες Καλογεροπίγαδο, Δεσποτικό. Πιο πολύ αναφέρεται και ο Δροβιανίτης ιστορικός Ν.Μυστακίδης όπου δίνει πολλά στοιχεία για την παρουσία του μοναστηριού με την ονομασία Αγία Τριάς και πως κάποια μέρα του 14ου αιώνα καταστράφηκε με ολοκαύτωμα από τους βανδάλους, αφού πρώτα το λεηλάτησαν. 
Ιδρυτής της Μονής αναφέρετε ένας ηγούμενος Καισάριος. Η χρονολογία ιδρύσεως και διαλύσεως της είναι ανεξακρίβωτη. Χάνετε στο βάθος των αιώνων. 
Ηγούμενοι της Μονής αναφέρονται οι ακόλουθοι:

1. Γεράσιμος, καταγόμενος από την Δρόβιανη.
2. Παρθένιος, από το ερημωμένο τώρα χωριό Σουλανά.
3. Μητροφάνης, από το μουσουλμανικό σήμερα χωριό Αβαρίτσα.

 Παραδίδεται ότι η Μονή αυτή είχε θεμελιωθεί επάνω σε ερείπια ειδωλολατρικού ναού αναφερομένου εις την λατρεία του θεού Ηφαίστου και του πυρός. Ιδρυθεί ο βωμός αυτός υπό των χαλκέων και σιδηρουργών της εποχής εκείνης. 

Θρυλείται δε ότι η Μονή αυτή ήταν μια από τις πλουσιότερες της εποχής εκείνης, και ότι είχε αρκετά κτήματα στα χωριά Αβαρίτσα και Βελιάχοβο, όπου είχε και Μετόχι, (Το όνομα Μετόχι αναφέρεται σε αγρόκτημα που ανήκει σε μοναστήρι (μετόχι μοναστηριού), μέσα στο οποίο βρίσκεται συνήθως μικρό παρεκκλήσιο και κατοικία για τους μοναχούς που καλλιεργούν το συγκεκριμένο αγρόκτημα. Το «Μετόχιον», στην εκκλησιαστική ορολογία, αποτελεί παράρτημα της Μονής στην οποία ανήκει, ακόμα και αν διαμένουν μόνιμα σε αυτό αρκετοί μοναχοί), 0 ναός του οποίου εσεμνύνετο επ ονόματι του Αγίου Γεωργίου, στη μνήμη του οποίου - 23 Απριλίου - ετελείτο μεγάλο πανηγύρι. (Βλ. εφημ. << Πύρρος>> Αθηνών, αριθ. 169 του 1906)
Στο μοναστήρι υπήρχαν πολλά γιδοπρόβατα , μεταξύ των οποίων και δυο χιλιάδες σιούτες (γίδες χωρίς κέρατα) κι αυτό το αποδεικνύει και το ποίημα που σώζεται μέχρι σήμερα: Σε κοπή τα πρόβατα σε κοπή τα γίδια. Που βόσκανε στο Δρουγκάνο, στο Κόκκινο Λιθάρι. Εννιά  χιλιάδες ήτανε, οι δυο ήτανε σιούτες. Και μια μέρα απ' τις πολλές χαθήκανε και οι εννιά... 

Το πολύ γάλα του μοναστηριού,στέλνονταν στην πόλη της Φοινίκη με πήλινο αγωγό, τμήματα του οποίου βρέθηκαν τυχαία δίπλα στην γέφυρα της Κρανιάς.