Δρόβιανη. Ένα μαγευτικό τοπίο. Με υπέροχη φύση. Με τις ομορφιές τις να νανουριζεται στα γλυκοχαράματα της λαμπερής αυγής. Με την μελωδία του τραγουδιού της περδικας να πίνει το
καφεδάκι στα δροσερά και αφάνταστα ανοιξιάτικα πρωινά. Με μια πρασινάδα, Αχ, τι πρασινάδα! Γλυκιά , γλυκιά να εισέρχεται στην ψυχή σου σαν μυρωδάτο αεράκι και να σε φουντώνει, να σε ανεβάζει στα φτερά της ευτυχίας. Με κεντισμένα λουλούδια πάνω στην πράσινη ποδιάτης. Με μύρια χρώματα. Ένας φανταστικός συνδυασμός χρωμάτων . Μια όμορφη φύση που θέλεις να την πιείς στο ποτηράκι να αγιάσει η ψυχή. Και η όμορφη φύση έχει και όμορφους ανθρώπους. Όχι μόνο στο σώμα. Όμορφοι και στην ψυχή. Μέσα σε αυτό το παραμυθένιο τοπίο χτίζει τα ονειρά της και η Ελένη. Τη γύρη αυτού του τόπου συγκεντρωνει να χτισει το μέλλον της.Σαν μέλισσα. Λουλούδι μέσα στα λουλουδια είναι κι αυτή, γιατι την οποία ήρθαμε σήμερα στο μικρό σχολείο της. Αλλά τι λέω; Μα ο Ευάγγελος; Όταν μπαίνω στο μικρό τους σχολείο, το πρόσωπο της Ελένης λάμπει.Του Ευάγγελου του φεγγοβολίζουν τα δύο μικρά μάτρια που κρύβουν μέσα τους ένα συναρπαχτικό κόσμο και μια παραξενη περιέργεια. Σαν να μπαίνει ένας άλλος ήλιος στην αγαπήμένη τους φωλίτσα, το μικρό σχολείο τους. Η ομορφιά της φύσης έχει κατρακυλίσει στις ψυχές τους. Το βλέπομε στα μάτια της Ελένης. Το βλέπομε στο αγγελικό πρόσωπο του Ευάγγελου. Διπλα, δίπλα μαθαίνουν . Και τσιτσιβίζουν σαν δύο χελιδονακια. Από πάνω τους το χαμόγελο της καλή τους δασκάλας Σοφία. Ο Ευάγγελος είναι λιγομίλητος και λιγάκι κλειστός στο εαυτό του. Αλλά εάν τον παρατηρήσεις στα μάτια, στα βάθυ τους ένας περίεργος κόσμος ρίχνει μερικά πολύ τρυφερά λαστάρια.Τα ονειρά του; Τα κρατάει στριμωγμένα στα βάθυ της ψυχής του. Ποιός ξέρει τι αρχιτεχτονία σχεδιάζει. Μόνο αυτός το ξέρει. Ενώ η Ελένη τα εκφράζει αφόρμητα, ορμητικά, σαν το κρυστάλινο ρυάκι που γαργαλιζει γλυκά. Είναι πιο μεγάλη από το Ευάγγελο. Είναι εβδομη ταξη, αυτός πρώτη. Και χαιρονται που έχουν επισκέφτες σήμερα. Θέλουν να πουν πολλά. Να μας δείξουν τις ζωογραφιές τους, τις εργασίες...Αναβλίζει ο κόσμος της Ελένης. Κοιτάει την δασκάλα της. Και με τα βλέμματα συνενοούνται. Είναι φίλες, αληθινές φίλες. Ετσι μας λέει η Ελένη. Εχει όμορφα μάτια η Ελένη. Τα έκλεψε από τη ομορφιά της γενετείρας της. Γιατί είναι σπάνιο το τοπίο. Μέσα της ζωογραφησμένη η παιδική αθώτητα. Εκεί πέρνουν ανάσταση τα ονειρά της. Η φύση φρόντισε για τα μάτια της Ελένης Η φύση φρόντισε να μπουμπουκιάσει το πρόσωπο του Ευάγγελου. Δύο μαθητές έχει η Δρόβιανη.Σαν δύο άγγελοι της ελπίδας.Δύο μαθητές έχει η Δρόβιανη, Σαν δύο άγγελοι της αγάπης μας.
Η Ελένη μας προσφέρει ένα γλυκό. Σαν αυτές οι αρχόντισες και ευγενές κυρίες της Δρόβιανης. Έχει μεγαλώσει και ωριμάσει πριν καιρού. <<Έλά-λέει στη δασκάλα της—να πάμε στο σχολείο του Μεσοπόταμου, να μιλήσω και συζητήσω με τις φίλες μου εκεί, να τραγουδήσω και παίξω >>. Η δασκάλα δεν της χαλάει το χατήρι και έρχονται στο σχολειο. Γιατί της λείπουν εκεί στο μακρινό ορεινό χωριό της.
Μας μιλάει ο επιθεωρήτης της παιδείας του Δελβίνου που είναι μαζί μας.<<Συνάντησα προσφατα το Ελλήνα Πρόξενο στο Αργυρόκαστρο. Ξέρετε τι ερώτηση μου έκανε καταρχής; Πως πηγαίνει με τα μαθήματα η μαθητρια μας Ελένη στη Δρόβιανη;>>
Η Έλένη είναι καλή μαθήτρια. Ξεκίνησε το ονειρό της εκεί στην φωλίτσα, Δρόβιανη. Και όπου και να πάει , η Ελένη με τα όμορφια μάτια , θα κουβαλάει μέσα της εκείνο το κόσμο που λέγεται Δρόβιανη
 |
| Δρόβιανη |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου