ΑΠΟΨΕ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ... ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΠΟΛΗ

Ξαφνικά βγήκε κι απόψε. Σαν ένα πονηρός κλέφτης. Με ένα παλτό χρυσό ... χρυσό. Πολύ λαμπερό και παράξενο στη διάρκεια της νύχτας. Έχει μια πονεμένη ομορφιά, μουδιασμένη, λεμονιάρικη. Σε πρόκληση. Σε αρπάζει  με μαγεία και σε πηγαίνει σε ένα παραμυθένιο

και μυστηριώδη κόσμο.Είναι το Ιουλιανό Φεγγάρι. Είναι γεμάτο ζωντάνια, γεμάτο χαρά, στην αποκορύφωση της ευτυχίας και της νεότητάς του. Στην γραμμή των βουνού του χωριού μου με τον ουρανό, γραμμή που σβήνετε σιγά-σιγά, βγαίνει το μάτι του όλο  νάζια. Και αφού  πονηρά παρατηρεί ότι κανείς δεν το βλέπει, βγαίνει λίγο -λίγο και κτυπά το χωριό μου με τη χρυσή, μαγική νυφικό ​​φόρεμα. Εγώ απόψε είδα το Φεγγάρι .. Το έβλεπα σκασμένο, σαν ένα νεαρό παντού για να αποκαλύψει το ωραίο, κομψό και φανταστικό. Σώμα του. Βγήκε το παιχνιδιάρικο φεγγάρι απόψε. Βγήκε κι έλαμψε το χωριό μου με τη μαγική ομορφιά. Έλαμψε τα σοκάκια, τους ανθρώπους, τις μνήμες του χωριού μου. Το είδα να βγαίνει αρχικά στο αριστερό σημείο ενός γιγαντιαίου βράχου, στα προπύλαια του «κάστρου» που ονομάζεται Βελιάχοβο. Ανακατέψτε ακριβώς εκεί.
Εκεί ..... και το Φεγγάρι άρχισε να μου ξεκουμπώνει τις αναμνήσεις .....
Εκεί που εμείς οι μικρότεροι, που δεν αφήναμε πέτρα να ζυγίζει, ανεβήκαμε να βρούμε σαλιγκάρια. Μπαίναμε σε ανταγωνισμό ποιος θα μάζευε περισσότερα. Τότε  παίρναμε μια πετρίτσα μυτερή και κάναμε τρυπίτσες στα σαμάρια των σαλιγκαριών, Με ένα κλωνί σπάρτο τα αρμαθιάζαμε και την αρμάθα την κρεμούσαμε στο τράβηγμα. Κάποιος, σαν η λαίμαργη γίδα, ανέβηκε σε επικίνδυνα σημεία για να μαζέψει μια τούφα φασκόμηλο, είτε ρίγανη. Εμάς μας έτρεμε το χουλιαροκαρδο. Όμως, δεν είναι και περίεργα εκεί πάνω στο βράχο. Σαν αετοί; Ναι, όμως με κομμένες τις φτερούγες.
Ναι απόψε εδώ πρόβαλε, στο αριστερό σημείο αυτού του βράχου. Να το χαϊδεύει με αγάπη με το μελαγχολικό χρώμα του χρυσού, εμένα μου αναζωογονεί τις μνήμες τόσο εντυπωσιακά και μαύρα. Στα ανατολικά του, στους πρόποδες του πλατύ  βουνού, μια πεδιάδα ωραία. Ερχόμασταν όλα τα παιδιά και παίζαμε μπάλα. Μόνο στις καλοκαιρινές διακοπές. Γιατί και αυτή την πεδιάδα την έσπερναν με σιτάρι.. Εμείς περιμέναμε πότε, πότε να το μαζέψουν. Και σαν παιδιά οργανωνόμασταν ,  κάποιος έπαιρνε δρεπάνι , κάποιος κασμάδες, καδρόνια για το τέρμα, σπίρτα, κι άλλα. Η επιχείρηση ξεκίνησε με ασυνήθιστη ζωή. Εκεί,  όλη την ώρα που ήταν λίγο μακριά από το χωριό, περνούσαμε ευχάριστες στιγμές. Όταν τελειώναμε τον αγώνα, και ο ήλιος κρυβόταν στην θάλασσα των Αγίων Σαράντα, εμείς ανεβαίναμε στον βράχο και αγνάντευαμε τα χωριά που απλώνονταν κάτω σαν στην παλάμη του χεριού, την ομορφιά του Βούρκου, τον υδροηλεκτρικό σταθμό της Μπίστρισσας,, την θάλασσα των Αγίων Σαράντα, και ακόμη πιο πέρα ​​την ..Κέρκυρα. Αυτή η τελευταία λέξη της προφέρεται με φόβο και κοιτάζει τον άλλον. Θέλαμε να ξέραμε κάτι για αυτήν, όμως ούτε οι μεγαλύτεροι μας δεν τολμούσαν να αναφέρουμε κάτι. Και έμενε κάτι άγνωστο ... μακρινό. Όμως, μια χρονιά προήλθε από αυτή τη γη που με πολύ κόπο προσαρμόζαμε. Εκείνη τη χρονιά, καίγοντας το χόρτο στο << ΓΗΠΕΔΟ >> μας, μας έφυγε η φωτιά και κάναμε μεγάλη ζημιά καίγοντας οι στάβλοι μιας στάνης του συνεταιρισμού. Δεν είχαμε που να χώσουμε το κεφάλι, Οι γονείς μας πληρώσανε την τιμωρία και τα αυτιά μας, τράβηξαν νίλα. Πάλι δεν μας χωρίστηκε αυτό το μέρος. Τον Άνοιξη έβγαζε πολύ παπαρούνα. Εμείς την μαζεύαμε σαν φαρμακευτικό φυτό. Την πουλούσαμε και βγάζαμε   το χαρτζιλίκι μας και αγοράζαμε τα βιβλία μας, τις τσάντες είτε κανένα πουκάμισο. Πόσες φορές έχουμε φύγει σαν οι λαγοί, γιατί μας κυνηγούσε ο αγροφύλακας, γιατί μπαίναμε κρυφά και μέσα στο σιτάρι.
Απόψε το φεγγάρι λούζει με το κιτρινωπό του χρώμα τα μπαλιά του χωριό μου...
Στην βεράντα ενός σπιτιού, από την κάτω συνοικία, υπό του φωτός του φεγγαριού, και το δροσερό και χαϊδευτικό αεράκι, (ή δεν είναι το πιο γλυκό που σου αναβλύζει η ψυχή του αεράκι του χωριού μου) ένας ηλικιωμένος με το κινητό στο αυτί, μιλάει με το κόρη του. Η φωνή του κομπιάζει και κάποιο δάκρυ κατρακυλά άθελα από τα μάτια του. Ζητάει να του στείλουν τα εγγόνια για το καλοκαίρι. Ύστερα μια μαγική σιωπή,  μέσα στην μια μαγία  της ομορφιάς , κάποιο αλύχτημα θέλει να σπάσει την σιωπή. Ξανά το χωριό μου βυθίζεται στην μοναξιά του. Που έχει λιποτακτήσει 

η ζωντάνια του χωριού μου; Ένα λαϊκό τραγούδι θέλει να δώσει το μήνυμα της ύπαρξης. Το τραγούδι σπανίζει σαν βελόνι στο μαγικό θέαμα. Κάποιος σήκωσε την ένταση της τηλεόρασης, όμως γρήγορα συνειδητοποίησε και χαμήλωσε τον ήχο για να μη χαλάσει αυτή την φεγγαρόλουστη όμορφη  βραδιά.
Το χωριό βυθίστηκε ξανά στην μοναξιά του .... Με όλα αυτά  το φεγγάρι φωτίζει. Σκορπάει φεγγαροβελιονιές. Σκορπάει φεγγαρόβελονιες στις πονεμένες ψυχές τους. Να ρίξουν λίγο φως στα ανήσυχα πνεύματα τους. Να προσφέρει θεμελιώσει το φεγγάρι. Να προσφέρει κάτι  στο χωριό μου. Όμως αυτοί είναι αδιάφοροι για την ομορφιά του.
Το φεγγάρι απόψε φωτίζει .. Και η ψυχή μου ονειρεύεται και ... στάζει λίγο και μελαγχολία. Έγινα σκλάβος του φεγγαριού. Με μάγεψε το φως του. Με πήρε στο μυστηριώδη κόσμο του. Εγώ απόψε είδα το φεγγάρι .. Εγώ απόψε βλέπω το φεγγάρι .. Με βλέπει και αυτό με πόνο. Εγώ το αισθανόμουν .. Αυτό μου στέλνει μήνυμα . Εγώ το διαβάζω. Κι εσείς το διαβάζετε ... Το μήνυμα μιλάει για το χωριό μου .. για τον πόνο γι 'αυτό, για την αγάπη γι' αυτό .. για δόξα .... Το μήνυμα τονέχει στείλει με φως. Εγώ το διάβασα .. Ναι, ναι, το μήνυμα ήταν γραμμένο με φως. Με φως κίτρινο, χλωμό, πονεμένο.
Το φεγγάρι, δεν κλαίει για μια αγάπη .......
Απόψε το φεγγάρι φωτίζει το χωριό μου και ........ αναστατώνει.
Απόψε το φεγγάρι φωτίζει αλλιώς, ...... παράξενα ...
Απόψε το φεγγάρι αναστατώνει και την ψυχή μου. Στάζει πίκρα και μελαγχολία. Έγινα σκλάβος του φεγγαριού. Με ζάλισε το φως του! Με μάγεψε! 

Του Panajot Boli