Μπορεί να μην είναι ιστορία. Αλλά εγώ έτσι θα την ονόμαζα. Ωστόσο οι μαθητές μου θα μου τραβήξουν παρατήρηση. Είτε απλά θα με διορθώσουν. Θα το ονομάσουν απλά δοκίμιο.Μπορεί να έχουν δίκιο. Θα το πω, απλά , χωριάτικα
.. Ήταν κάποτε ένα Επαρχιακό Συμβούλιο.Κι αυτός που το διηγήται, προέδρευε.Μη νομίζεται ότι είναι πολύ παλιά χρόνια. Ήταν πάνω από δύο χρόνια , πριν εφαρμοστεί και στην Αλβανία ο νόμος <Καποδήστρια> στο σχηματισμό δημαρχείων. Είπαμε όσο πιο πολύ μαζί, τόσο μεγάλα και φοβερά πράγματα θα κάνομε. Θα αναφερθώ σε ένα μικρό <<προβληματάκι>> που εγώ άδικα το λέω ιστορία.Στην τελευταία συνεδρίαση του Επαρχιακού Συμβουλίου Μεσοποτάμου, (αν θυμάμαι καλά , 8 Απριλίου 2015)μας έρχοναι προτάσεις από την κοινότητα και σύλλογο Συνταξιούχων δασκάλων ,να τιμήσουμε ως επίτιμους δημότες, τρεις προσωπικότητες το χώρου μας για την συμβολή που έδωσαν. Γινονταν ο λόγος για τον ταλαντούχο δημοσιογράφο και συγγραφέα, ένας διανοούμενος δραστήριος που έδωσε και δίνει πολλά στο χώρο μας, επίσης και για δύο δασκάλους, Σταύρο Χρήστο και Λεωνίδα Θανάση (μετά το θάνατο) με πλούσια δραστηριότητα και συμβολή στην παιδεία και μόρφωση της ΕΕΜ. Εγκρίθηκαν ομόφωνα . Στο τέλος του Μαΐου, ήρθε και το έγγραφο από την Περιφέρεια . ότι ήταν αποδεχτό, σύμφωνα με την νομοθεσία. Ανακυρίχθηκαν οι τοπικές εκλογές, έτσι που το Συμβούλιο έκλεισε τον κύκλο του για να έκανα την τελετή παράδοσης των τίτλων, καθήκον που έπρεπε να το κάνει ο νέος σχηματισμός, Δημαρχείο Φοινίκης.Με την έναρξη της λειτουργίας του Δημαρχείου, υπενθυμίσαμε στον Δήμαρχο και στους αρμόδιους, το <<καθήκον που δεν έγινε >>. Οι τίτλοι τιμής περίμεναν σφραγισμένοι, γραμμένοι όμορφα και καλά στις δύο γλώσσες. Περίμεναν και αυτοί που τους άνηκαν.Η αίτηση μας επαναλήπτικε έξι –εφτά φορές. Πια ήταν αδύνατο, γινόμασταν ενοχλητικοί.(Μπορεί και να μας έχουν βρίσει).Εγώ τους τίτλους τους κράτησα <<φυλακισμένους>> για ένα διάστημα. Μπήκε η Τρίτη χρονιά που αυτοί κοιμούνται. Θα πείτε εσείς : Που είναι τώρα; Στα γραφεία του Δημαρχείου. Μια όμορφη μέρα τα <<απελευθέρωσα>> και τα μετακόμισα στα γραφεία του Δημαρχείου, στους ειδικούς,<< Τι να τα κάνομε;-ρωτήσατε. <<Είτε τα φυλακίστε τα στο αρχείο, είτε κρεμάστε τα στο λαιμό>> Αυτή ήταν η ιστορία των επίτιμων δημοτών που δεν βρήκαν τους νοικοκυραίους τους. Η αιτία:Το Δημαρχείο δεν βρήκε ούτε το χρόνο, ούτε τον τόπο, ούτε τους <<ειδικούς>>, ούτε το <<προυπολογισμό>> για την εκδήλωση αυτή της τελετής παράδοσης των τίτλων.
Όμως , μη βιαζόμαστε και τα θέλομε όλα δικά μας. Το δημαρχείο κουβαλάει όλα τα <<χάλια>> το κόσμου.. Παίρνεται με << μεγάλα θέματα>> Τι να χάσει το χρόνο να ασχοληθεί με <<τιποτένια>> πράγματα και κουροφέξαλα..
Μπορεί να είναι και κουτσομπολιά..Λένε ότι αχούν τα βουνά στο Θεολόγο και στο Αλίκο από τα μηχανήματα του δρόμου.. Στρώνουν μπετό. Λένε επίσης, ότι στο δρόμο της Μεμόραχης έπεσαν η πιο σύγχρονες προδιαγραφές της Ευρώπης. Αυτά είναι τε μεγάλα ευχάριστα.Λένε ,ότι στο Βαγκαλάτι, η νύχτα έγινε μέρα από τα φώτα.Έχει μεγάλους στόχους το Δημαρχείο και αυτό μας κάνει περήφανους που ανήκουμε σε αυτόν.(Καλά κάνουν οι Πρόεδροι που ξεκίνησαν τα έργα από τα χωριά τους.) Και ο Δήμαρχος μας θα μείνει στο ιστορικό του δημαρχείου σαν πρώτος δήμαρχος που <<διορθώνει>> όλους τους δρόμους του δημαρχείου. Και δεν είναι αστείο: 59 χωριά. (Και οι εργασίες συνεχίζουν με υψηλούς ρυθμούς). Όπως ονομάστηκε και ο Ιλίρ Μέτα, ως Πρωθυπουργός των ΔΡΌΜΩΝ (Όταν ήταν Πρωθυπουργός)
Ύστερα έχει <<χάλια>> το Δημαρχείο. Το ξεκίνησε από το τίποτε. Ούτε τραπέζια, ούτε καρέκλες, άσε υπολογιστές και <<τζιπια>>. Σαν οι παρτιζάνοι το 46: πάνω στο τραπέζι τα πιστόλια . Σαν ο παρτιζάνος Μεκε.
Λένε...(εγώ αυτά δεν τα πιστεύω) Λένε ότι ένα μέρος του επιτελείου είναι κουρασμένοι..Γιατί τους το βγάζουν από τη μύτη; Στα πρόθυρα των συντάξεων είναι....Ύστερα, ένα μέρος έχουν και οικογενειακές υποχρεώσεις.... Τους περιμένουν οι οικογένειες στην Αθήνα..Ανθρωπινό είναι ..Πως να κάνομε; Αλλά εγώ πάλι ορκίζομαι ότι δεν πιστεύω στα κουτσομπολιά.
Κατανοόύμε τα προβλήματα,αλλά με σιγανή φωνή, προσκυνώντας τους λέμε: Μην ξεχνάμε τον άνθρωπο. Και το άλλο, ο πλύς ο υπνός των τίτλων, κάνει κακό στην υγεία.
Πιστεύω ότι η ιστορία δεν ήταν ευχάριστη. Κάποιος μπορεί να χαμογελάσει. Από το κακό του. Από την πίκρα του Μπορεί... Εγώ πάντος ...
Του Παναγιώτη Μπόλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου